The Way We Read Now.

κείμενο: aRTistokratissa


Έρχεται κάποτε αυτή η στιγμή στη ζωή του αναγνώστη που η πραγματοποίηση μιας ευχής του αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος εφιάλτης του.  Για μένα αυτό συνέβη με το βιβλίο του Anthony Trollope "The Way We Live Now". 

Ξεκίνησε ως πακεταρισμένο δώρο κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, δηλ. με τις καλύτερες των προθέσεων. Τριακόσιες τριάντα τρεις σελίδες μετά, η υπόθεση επιτέλους αρχίζει να αποκτά πλοκή. Βέβαια όλο αυτό το διάστημα το διάβασμα μου δεν έχει πάει στράφι αφού, εν τω μεταξύ, έχω μάθει όλα όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για τις μετοχές, το Χρηματιστήριο και τον τρόπο που οι άνθρωποι του City στο Λονδίνο βγάζουν χρήματα από το τίποτα, περίπου με τον ίδιο τρόπο που ένας αναγνώστης της " Όπερας της Πεντάρας" του Μπρεχτ μαθαίνει τα πάντα σχετικά με τον τρόπο που λειτουργεί το τραπεζικό σύστημα και οι τράπεζες. Κανένας φοιτητής οικονομικής Σχολής ή Πανεπιστημίου περί των οικονομικών δεν θα έπρεπε να παίρνει πτυχίο χωρίς να έχει διαβάσει έστω και μία φορά τα συγκεκριμένα βιβλία και αντιστοίχως οι αναγνώστες που έχουν διαβάσει τα ανωτέρω θα έπρεπε έστω και λίγο πια, να μην πέφτουν από τα σύννεφα με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας και κυρίως να πάψουν να αναρωτιούνται γιατί. "It's the Economy, stupid!" 

O Trollope στήνει σχεδόν αβίαστα τη ζωή στο Λονδίνο του 1870 και ο αναγνώστης μοιάζει να περνάει το ίδιο αβίαστα από το 2016 στην εποχή που περιγράφει ο συγγραφέας κι αυτή η "ευκολία" είναι αποτέλεσμα της μαεστρίας του δημιουργού. Αρκεί κανείς να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε - γιατί σίγουρα ο αναγνώστης του "The Way We Live Now" θα κάνει αρκετά διαλείμματα- και να συνεχίσει από εκεί. Όμως το "εκεί" του Trollope δεν είναι τόπος. Είναι χρόνος. Είναι "τότε". Και το δικό του "τότε" μοιάζει ανελέητα στατικό σε σχέση με το δικό μας "τώρα". Ό,τι μαθαίνουμε για τους χαρακτήρες του έργου δεν είναι μέσα από τις πράξεις τους αλλά μέσα από την περιγραφή των πράξεων τους. Έτσι, στη δική μου έκδοση τουλάχιστον, πρέπει να φτάσει κανείς στη σελίδα 393 για να αρχίσουν ο Felix Carbury, ("το χαμένο κορμί" της υπόθεσης), ο Augustus Melmotte, ο λεφτάς με το ανεξιχνίαστο "πόθεν έσχες", η Hetta, o Roger, o Paul και όλοι οι άλλοι με τους οποίους έχουμε ήδη συστηθεί σχεδόν από το πρώτο κεφάλαιο, να συνδέονται κάπως μεταξύ τους. Να σημειωθεί ότι το βιβλίο τελειώνει στη σελίδα 762.

Το "The Way We Live Now", ως εμπειρία, είναι λίγο σα να επισκέπτεσαι συγγενείς στο χωριό. Είναι πάντα εκεί και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Χαίρεσαι που τους βλέπεις αλλά ξέρεις ότι τίποτε δεν είναι το ίδιο κι ας μοιάζει έτσι. Το βιβλίο είναι υπέροχο στις παρενθέσεις- παρεκβάσεις του από την κύρια ιστορία. Στις διαπιστώσεις του, κυνικά ειλικρινείς επισημάνσεις της ανθρώπινης φύσης όπως αυτή ξεδιπλώνεται στις πιο καθημερινές εκφάνσεις. Αυτό από μόνο του αρκεί ως ικανό κίνητρο για μια δεύτερη ανάγνωση, απαλλαγμένη από την αγωνία και την περιέργεια για το "τί θα γίνει στο τέλος". Σαν επιστροφή σε μια πόλη που ξέρει κανείς πια καλά και αυτή τη φορά σκοπεύει να επισκεφτεί μόνο τα μέρη που του αρέσαν.

Το βιβλίο το διάβασα στο πρωτότυπο και συστήνω το ίδιο σε όσους γνωρίζουν αγγλικά.