"Εγεννήθη παιδίον εν υμίν"
κείμενο: aRTistokratissa
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, οι περισσότεροι διηγούμαστε ή απολαμβάνουμε να ακούμε την ιστορία της Γέννησης, με λίγο πολύ τις ίδιες συμβάσεις και παραλλαγές. Ανεξάρτητα ποιός διηγείται, -είτε πρόκειται για την Εκκλησία είτε για την Δημοτική Αρχή- επιλέγεται σταθερά ένας τόπος αφήγησης ( ναός ή πλατεία ) και ένα "σκηνικό" ( χορωδία/παπάδες/κεριά για τη μέν πρώτη, πλαστική "εγκατάσταση" φάτνης και "μεταμοντέρνα" διαμόρφωση δημοσίου χώρου για τη δεύτερη ). Το κοινό, αυτόπτης μάρτυρας ενός ετήσιου θαύματος, συμμετέχει σε αυτό που όλοι αποκαλούμε "μαγεία των γιορτών" με τη διάθεση παιδιού που περιμένει μια καλή ιστορία από τη γιαγιά, δίπλα στο τζάκι.
Φέτος, εδώ στο blog, το βλέπουμε να συμβαίνει μέσα από τη ματιά του Giotto. Δίπλα στη φωτιά, μας καλεί να παρατηρήσουμε και να ανακαλύψουμε το θαύμα της Γέννησης μέσα από τα βλέμματα που ανταλλάσουν μια μάνα με το παιδί της. Η κάθε μάνα με το παιδί της. Και αν το δέκατο τρίτο αιώνα, κόντρα στην επίσημη αφήγηση των Αρχών, μπορούσε κάποιος να φέρει στα ανθρώπινα μέτρα μια τέτοια ιστορία, ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο για εμάς να βάλουμε ως κέντρο στη ζωή μας τον άνθρωπο, στρέφοντας επιτέλους το βλέμμα στο διπλανό μας.
Nativity. By Giotto |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Share your opinion