... "μια φωτιά σε κοινή θέα".

Ξεκίνησαν το Μάιο του 2015, ως "σπίθα που άναψε στον κόσμο της εγχώριας γραφής" υπό τη μορφή blog και έκτοτε τους διαβάζω ανελιπώς.

Στο Τσακμάκι, το περιοδικό που αυτοχαρακτηρίζεται ως "δημιουργική κολεγιά", ταιριάζει η αμεσότητα του χαρτιού περισσότερο από το διαδίκτυο. Προσπαθεί και πετυχαίνει την επαφή που έχει κανείς δια της αφής. Άμεση, άσφαλτη κι αληθής. Γι αυτό και φέρει, ασυνείδητα ίσως, τον τίτλο από ένα τόσο χρηστικό και "του χεριού" σου αντικειμένου. Επίσης, το εξαιρετικής ποιότητας χαρτί που η ομάδα έχει επιλέξει, βοηθάει πολύ.

Συναντηθήκαμε ένα κυριακάτικο απόγευμα, τυχαία, όπως συνήθως συμβαίνει με φίλους από παλιά.

Το δεύτερο τεύχος κυκλοφορεί ήδη και διανέμεται δωρεάν σε επιλεγμένα σημεία διανομής στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη. Εγώ το βρήκα στο Συνεργατικό καφενείο Σαΐτες, Ιωνίας 45, Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου, στη Νεα Σμύρνη.

Το Τσακμάκι δεν ανάβει νέα σπίθα. Ζεσταίνει κάτι που υπάρχει εκεί από παλιά. Αναζητήστε το.