Για τα μάτια του μόνο #souvenirsMW

Καλοκαίρι του 1998. Ύστερα από πολύωρη παραμονή στο μουσείο Uffizi, η παρέα βγαίνει επιτέλους πίσω στον κόσμο των ανθρώπων. Σε λίγες ώρες φεύγαμε οριστικά από τη Φλωρεντία και κανείς δεν αντέχει να δεί έστω και μισό πίνακα ακόμη, τουλάχιστον για την επόμενη 50νταετία. Σε κατάσταση αμόκ από την άρνηση και την αδιαφορία των φίλων για το προσωπικό μου δράμα -να είμαι σε απόσταση αναπνοής από τον αγαπημένο μου (τότε) Titian- δίνω τα τελευταία μου χρήματα για να μπω στο Pitti Palace.

Η παρέα γκρινιάζει και με ορκίζει ότι δεν θα κολλήσω με τις ώρες εκεί μέσα, είναι κουρασμένοι και δεν αντέχουν άλλο. Επίσης, έχουμε κι ένα τρένο να προλάβουμε για να επιστρέψουμε στη βάση μας, που ήταν η Ρώμη. Με την ψυχή στο στόμα, όσο διαρκεί το χωνάκι παγωτό τους, εκείνη την αφόρητα ζεστή μέρα του Αυγούστου διέτρεξα δαιδαλώδεις διαδρόμους, σκάλες, στοές, προσπερνώντας με πόνο ψυχής αριστουργήματα κτλ., για τα μάτια του μόνο. Στο ένα και μοναδικό ραντεβού μου μαζί του, ήμουνα στην ώρα μου. ... Από το μουσείο, δεν πρόλαβα να δω τίποτα άλλο από τα εκθέματα. Και φυσικά δεν μου είχαν μείνει καθόλου χρήματα πλέον -ούτε για παγωτό.

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το #MuseumWeek και ο πίνακας είναι το πορτραίτο ενός ευγενούς, λανθασμένα γνωστότερου ως "The Young Englishman". Florence. Galleria Palatina. Pitti Palace.