Στο πίσω δωμάτιο του μυαλού. #SecretsMW


Θα το έχετε παρατηρήσει και στη δική σας ζωή. Οι άνθρωποι γύρω μας χάνονται και τα πράγματα τους παραμένουν εκεί, στο σημείο που τα αφήσανε τελευταία φορά. Μια τσάντα, η μισοάδεια κολώνια που δεν θα τελειώσει ποτέ αλλά κανείς δεν τολμά να πετάξει. Απομεινάρια μιας ολόκληρης ζωής που θα λιώσουν πολύ πιο μετά κι από εμάς τους ίδιους. Σχεδόν σου έρχεται να θυμώσεις με τα πράγματα γιατί δεν πέθαναν κι αυτά μαζί με τον κάτοχο τους αντί να βρίσκονται κάπου εκεί γύρω σου, πλαστικά κι αιώνια, άχρηστα αντικείμενα μιας ανικανοποίητης μνήμης.

Τα έργα τέχνης ξεφεύγουν από την παραπάνω κατηγορία - για λόγους που όλοι κατανοούμε και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε εδώ - και υπάρχουν προς χρήση όλων μας, κυρίως μετά το θάνατο του κατόχου τους, δηλ. του δημιουργού τους. 
Έτσι, η Μόνα Λίζα πακετάρεται και ξεπακετάρεται κατά περίσταση ως απαραίτητο αξεσουάρ μιας απέθαντης ανθρωπότητας. Χάνεται και ξαναβρίσκεται χωμένη κάτω από το κρεβάτι του ιταλού Βιντσέντσο Περούτζια (Vincenzo Peruggia), υπάλληλο του Λούβρου, ο οποίος μπήκε στο μουσείο κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ημέρας, κρύφτηκε σε μία ντουλάπα και βγήκε από το μουσείο αφού αυτό είχε κλείσει, κρύβοντας τον πίνακα κάτω από το παλτό του! 

Στη φωτογραφία, η Μόνα Λίζα (La Gioconda) επιστρέφει από την κρυψώνα της πίσω στο Λούβρο, με τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.





Ομοίως και πάμπολλοι πίνακες, καθημερινά, ταξιδεύουν μέσα σε κούτες και ξύλινα κασόνια ως "ασυνόδευτα", στα μουσεία και τις γκαλερί του κόσμου. Στα παρασκήνια όλοι δουλεύουν πυρετωδώς χωρίς να υπάρχει είτε ο χρόνος είτε η απόσταση για ιερή συγκίνηση. Εκεί, ερχόμαστε εμείς, οι επισκέπτες, το κοινό τέλος πάντων, ό,τι πιο κοντινό στους καλλιτέχνες, μετά τους τεθλιμμένους συγγενείς τους. Δικιά μας δουλειά είναι να αναλογιστούμε ποιός υπήρξε κάτοχος των ακουμπισμένων γυαλιών στο τραπεζάκι της κουζίνας.  Κι αν μας ενδιαφέρει, να τα φυλάξουμε μαζί με τα άλλα προσωπικά είδη του καλλιτέχνη, στο ντουλαπάκι της δικής μας μνήμης.

Κατά μία έννοια, στα μουσεία βρίσκονται τα αντικείμενα της ζωής των πιο αγαπημένων μας αγνώστων.


http://www.palazzodiamanti.it/


A painting by Maurice Denis passes in front of the Jury of Gervex.


X-rays show a portrait of a man hidden under this Le Nain Brothers painting. National Gallery, London.



Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφετηρία φωτογραφίες, όπως αυτές κυκλοφόρησαν στο twitter με αφορμή το #MuseumWeek.

Σχόλια

  1. Ανώνυμος23/3/15

    Πολύ ωραιο post, έχεις δίκιο... όταν βλέπουμε ένα παλιό κολίε π.χ σ ένα μουσείο με κοσμήματα, ποσοι ανθρωποι δεν το έχουμε θαυμάσει, αλλα στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα ποιός το φορούσε... χαρακτιρίζει - πια - μόνο μια εποχή

    Ειπάμε τα πράγματα μένουν στο χρόνο... σε μεγάλα ή πιο προσωπικά μουσεια...

    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μνήμη ειναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ. Ως "κουτάκια" μνήμης βλέπω και τα μουσεία. Κάποια δε, είναι πολύ οικείος χώρος για μένα, γι αυτό και το κείμενο είναι γραμμένο σε πιο προσωπικό τόνο. Χαίρομαι που αυτή η οπτική αγγίζει κι άλλους κι ελπίζω αυτές τις μέρες να προσελκύσουμε ακόμη περισσότερο κόσμο στους χώρους των μουσείων. Stay tuned!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Share your opinion

Δημοφιλείς αναρτήσεις