Φεβρουάριος. Η ρωγμή του Χρόνου.

κείμενο: aRTistokratissa

Ο ουρανός του Φεβρουαρίου είναι μπλε. Όπως η θάλασσα του καλοκαιριού που έρχεται. Αν έχει ήχο, θα είναι τα γέλια μας στην παραλία. Για τους Ρωμαίους ο μήνας ήταν αφιερωμένος στο θεό Άδη (Φέβρουο) και θεωρούνταν  μήνας των νεκρών, μήνας πένθους. 

Το όνομα του μήνα έχει λατινική προέλευση. Προέρχεται από το ρήμα februare που σημαίνει εξαγνίζω, καθαρίζω. Λογικό, αν σκεφτούμε ότι, σύμφωνα με τις τότε πεποιθήσεις, ο,τιδήποτε σχετικό με το θάνατο χρήζει καθαρισμού, εξαγνισμού και ειδικής προετοιμασίας για τη διαδοχή από μία κατάσταση σε μια άλλη. Ακριβώς όπως περίπου υποδεχόμαστε ακόμη και σήμερα την Πρωτοχρονιά. Οι άνθρωποι μπαίνουν, υποδέχονται τον καινούριο χρόνο μετά από μια μακρά περίοδο προετοιμασίας(χειμώνας). Εύλογα ο Φεβρουάριος ήταν ο τελευταίος μήνας του έτους στο παλαιότερο ρωμαικό ημερολόγιο. Πιστό στο αρχέγονο ημερολόγιο, το σώμα μας ακολουθεί σαν ηλιοτρόπιο την πορεία του ήλιου και μες το καταχείμωνο, οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουμε και μυρίζουμε άνοιξη, ξαστεριά κι ελπίδα.

Βυθισμένη στο νερό που εξαγνίζει και (τα) πάντα ρει, η Βενετία υποδέχεται την Άνοιξη και τη Νέα Χρονιά, μετά από μια μακρά περίοδο καθαρμού, που είναι το Καρναβάλι της. Γι αυτό και το αγαπώ και επιμένω τόσο σε αυτό. Το Καρναβάλι της Βενετίας δεν έχει να κάνει τόσο με τη μεταμφίεση, τις μάσκες και τα κουστούμια -όσο και αν η τουριστική του μορφή/αξιοποίηση είναι τέτοια. Αυτό που το διαφοροποιεί από όλα τα υπόλοιπα είναι η εμμονή στη μύηση. 

Πατώντας "επί των υδάτων" και ακροβατώντας μεταξύ μαγείας και πραγματικότητας, η βενετσιάνικη μάσκα περισσότερο κρύβει αυτά που ξέρουμε και μας "ανοίγει" τα μάτια στο καινούριο και το διαφορετικό. Είναι η χαραμάδα, μία ρωγμή στην κανονικότητα, από την οποία, αν στριμωχτούμε λίγο, θα χωρέσουμε και θα περάσουμε, σαν από μια μικρή πόρτα, σε μια άλλη διάσταση.

Credit : Photos taken from Carnevale di Venezia Official FB Page

Read also: 

Τζόρτζιο Καβατσάνο. Ο Δόγης των Κόμικ. 

La traviata, Amami, Alfredo (capodanno2014)