Η ζωή ενός ταλαίπωρου Έλληνα

Το καλοκαίρι το πέρασα παρέα με τους σπουδαιότερους ντετέκτιβ αλλά ξέρετε τώρα πώς είναι αυτοί οι τύποι. Εγωκεντρικοί στη βάση τους και κάτα βάθος μοναχικοί, προσηλωμένοι πότε στην τρέχουσα υπόθεση και πότε στις δικές τους εμμονές, σε αφήνουν ασθμαίνουσα πίσω τους αν δεν ακολουθείς τους δικούς τους ρυθμούς . Ουσιαστική και συνεχή συνομιλία είχα με ένα φίλο από τα παλιά, που χωρίς θόρυβο συνεχίζει να αφουγκράζεται και να αναλύει τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, παρ' όλο που ο ίδιος δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή.

"Αυτό το βιβλίο δεν είναι αυτοβιογραφία, αν και μοιάζει. Ούτε ιστορικό κείμενο είναι, αν και μοιάζει. Και θα ήταν λάθος να το εκλάβει κανείς σαν δοκίμιο, αν και μοιάζει. Όμως, ούτε λογοτεχνικό κείμενο είναι, αν και μοιάζει. Θα μπορούσε κανείς να το πει Χρονικό, αλλά δεν καταγράφει λεπτομερειακά τα γεγονότα. Γίνεται μια αυθαίρετη και εν πολλοίς συναισθηματικής τάξεως επιλογή μερικών μόνο απ' τα πάμπολλα περιστατικά, άλλοτε εντελώς ευτράπελα και άλλοτε ιλαροτραγικά εως τραγικά που συνέβησαν στην πορεία τηε δύσκολης ζωής ενός ταλαίπωρου Έλληνα. Και προτείνονται για ανάγνωση, όχι γιατί η ζωή αυτού του συγκεκριμένου Έλληνα άξιζε να βιογραφηθεί, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά διότι έτυχε να είναι ένας πολύ τυπικός εκπρόσωπος της λεγόμενης "χαμένης γενιάς". Αυτής που στον πόλεμο ήταν παιδιά, στον εμφύλιο πόλεμο έφηβοι, στην πρώτη καραμανλική περίοδο νέοι άνδρες, στη διάρκεια της χούντας άνδρες απλά, και σήμερα, που όλα καταρρέουν, είτε ώριμοι είτε ετοιμόρροποι άνδρες, έτοιμοι είτε για τη συγκομιδή είτε για την κατεδάφιση."

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια και κάθε κεφάλαιο είναι και από ένα μάθημα, όχι βέβαια εκ προθέσεως. Ιστορίας πρωτίστως, ελληνικών, ήθους, δημοσιογραφικής γραφής και συγγραφικού στυλ. "Κατά κάποιον τρόπο, αυτά τα κείμενα είναι η σουρεαλιστική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Σε μιαν πρώτη μορφή, πρωτοδημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Έθνος". Σε τούτον τον τόμο παρουσιάζονται σε μια δεύτερη γραφή, περισσότερο φροντισμένη". Στις μέρες μας μοιάζει σχεδόν απίστευτο ότι υπήρξε εποχή που οι εφημερίδες δημοσίευαν τέτοιου είδους κείμενα, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Ίσως βέβαια, απλώς να ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα που όλοι γνωρίζουμε.

"... σε τούτον τον τόπο, όσο πιο βλάξ είσαι τόσο καλύτερος εθνικόφρων γίνεσαι".

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης (δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολλά άλλα) και το συγκεκριμένο βιβλίο του είναι ακόμη ένα ακόμη επιχείρημα στο γιατί είναι αναγκαίες οι δημόσιες βιβλιοθήκες. Πού αλλού θα μπορούσα να συναντηθώ με ένα τόσο σημαντικό βιβλίο που η έκδοση του έχει (μάλλον) εξαντληθεί και δύσκολα κάποιος εκδοτικός θα το επανεκδόσει;

Δεν υπάρχει "αντιδραστική σκέψη" και "συντηρητική διανόηση". Αντιδραστική είναι μόνο η βλακεία και συντηρητική μόνο η άγνοια. Δεν είναι δικά μου τα παραπάνω λόγια, είναι του πατέρα μου.

 Β.Ραφαηλίδης 

Συγγνώμη Καμιλλέρι αλλά αυτό ήταν το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος το καλοκαίρι και μάλλον από τα πιο σημαντικά έργα που έχω διαβάσει μέχρι τώρα.

Βρείτε το και διαβάστε το. Και αν το πετύχετε κάπου, αγοράστε το. Και ενημερώστε με κι εμένα από πού γιατί το έχω πάρει από τη Δανειστική και δεν θέλω να καταλήξει όπως όλα τα "δανεικά" των ημερών, δηλ. αγύριστο!


Το βιβλίο "Μνημόσυνο για έναν ημιτελή Θάνατο" του Βασίλη Ραφαηλίδη κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, το 1992.