Ο Ιούλιος, σε 5 βιβλία

Μπορεί να μην καπνίζω πίπα αλλά κι εγώ χρειάστηκε να ρουφήξω αρκετές φορές, αφηρημένα, ξεραμένο φραπέ από το ποτήρι, προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, λίγο πριν την οριστική λύση μιας περίπλοκης υπόθεσης. Δύσκολη η δουλειά του αναγνώστη και μάλιστα στον ήλιο του καλοκαιριού.  

Ειδικά φέτος που στην βαλίτσα μου διαγκωνίζονται ο κλασσικός Georges Simenon και ο πιο σύγχρονος Αντρέα Καμιλλέρι, του οποίου μέχρι και πριν ένα χρόνο την λογοτεχνική ύπαρξη είχα μόνον ακουστά. Καθημερινά, από το πρωινό “χρώμα του ήλιου” μέχρι το βαθύ “άρωμα της νύχτας”, ακολουθούσα κατά πόδας στην καθημερινότητα τους, δύο εξαιρετικά ικανούς ντετέκτιβ. Σιωπηλή μάρτυς των κατορθωμάτων τους και άρα αποτελεσματικότατη γραμματέας, κράτησα σημειώσεις στο μυαλό μου για όλα όσα έβλεπα και άκουγα σχετικά με τις υποθέσεις τους, έτοιμη να καταθέσω την άποψη μου, την κατάλληλη στιγμή, εδώ, στο post-o μου!

1. Οι “Τριάντα μέρες με τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο” διήρκεσαν μόλις ένα εικοσιτετράωρο. Υποτίθεται ότι θα διάβαζα ένα διήγημα την ημέρα, ακριβώς όπως λέει κι ο τίτλος αλλά αυτές οι αυτοτελείς ιστορίες καταιγιστικού ρυθμού είναι όπως τα πατατάκια. Έτσι και ανοίξεις το σακουλάκι, δεν τρως μόνο ένα.  

2. Την “Ηλικία της Αβεβαιότητας” την τελείωσα στα γενέθλια μου – μαζί με τους αντίστοιχους συνειρμούς.

3. “Το άρωμα της νύχτας” είναι μυθιστόρημα 272 σελίδων  και παρ’ όλο που το διάβαζα αρκετά αργά ώστε να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο, τελικά παρασύρθηκα από το δικό του ρυθμό. Πάλι. Από τα πιο καλογραμμένα του Καμιλλέρι (συμφωνείτε;). Μου άρεσε το εύρημα της εμπλοκής στην πλοκή, ενός διηγήματος του Φώκνερ, το οποίο και θα αναζητήσω άμεσα!(όλα από τις εκδόσεις Πατάκη).

Όπως καταλαβαίνετε, έχω εμπεδώσει αρκετά το διάσημο επιθεωρητή και έχω μάλλον βγάλει “πόρισμα” και για το συγγραφέα. Από Σεπτέμβρη, στις οθόνες σας!

4. “Το χρώμα του ήλιου” ξεφεύγει ως θεματολογία από τα προηγούμενα, όχι όμως και από τις προσωπικές μου εμμονές, αφού ως κεντρικό ήρωα έχει τον  ζωγράφο Καραβάτζο. Εδώ ο Καμιλλέρι μάλλον με απογοήτευσε και για να “συνέλθω”, ξανάπιασα τη “Μανία με τον Καραβάτζο” του Oliver Banks (εκδόσεις Άγρα)!

5. Μετά, έτρεξα πίσω στον Simenon, “πατέρα” του είδους, γνωστό για τη στοργική αγκάλη του απέναντι σε ξεστρατισμένους βιβλιοφάγους.  Είμαι περίπου στα μισά του “The Late Monsier Gallet”. Η έκδοση που διαβάζω είναι στα αγγλικά, σε μετάφραση της Anthea Bell, εκδόσεις PenguinBooksUK.

Έτσι, με πολύ “τρέξιμο” και ενίοτε και πιο μπερδεμένα, τα περνάμε εδώ στην εξοχή, εγώ και τα βιβλία μου. Εσείς; Με ποιούς συγγραφείς/βιβλία/ήρωες μοιράζεστε τα μοχίτο στη βεράντα;