Το Φάντασμα ( στα υπόγεια της λογοτεχνίας ).

Η σχέση μου με "Το Φάντασμα της Όπερας" ξεκίνησε αναζητώντας το πρωτότυπο έργο.

Αρχικά, το είχα ακουστά ως έκφραση. Μετά, ως μιούζικαλ και μάλιστα πολυπροβεβλημένο. Ως εκ τούτου, εντελώς αντιδραστικά, το αγνοούσα επιδεικτικά. Αυτά κάνει η ημιμάθεια. Μετά είδα την ταινία. Κάτι όμως, δεν πήγαινε καλά. Και δεν εννοώ το σενάριο ή τη μουσική. Η ταινία ήταν βασισμένη στο μιούζικαλ, το μιούζικαλ ήταν όμως βασισμένο κάπου αλλού και ο Andrew Lloyd Webber μου έμοιαζε πολύ λίγος -η ημιμάθεια οδηγεί σε λαθεμένες κρίσεις- για να έχει σκεφτεί μόνος του μια τόσο καλή ιστορία(!).  

Καμιά φορά,  αν ο αναγνώστης θέλει να ανταμειφθεί από τη λογοτεχνία, πρέπει να δρα ως δημοσιογράφος και να ανατρέχει στις πηγές. Και έτσι έφτασα στον αρχικό δημιουργό και τον δημοσιογράφο πίσω από αυτό. Γιατί ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Le Fantôme de l'Opéra, Gaston Leroux, ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος ( ως πολεμικός ανταποκριτής κάλυψε της πρώτες φάσεις της Ρώσικης Επανάστασης ) και κάπου εκεί χαμογέλασα πικρά με την ειρωνία της τύχης μου, σε αυτή τη λογοτεχνική περιπέτεια.

Ο André Castaigne υπήρξε ο πρώτος εικονογράφος της έκδοσης του Φαντάσματος. ( βλέπε φωτό ).

Η φωτό είναι από το http://poto-daily.livejournal.com/93095.html

"Το φάντασμα της Όπερας υπήρξε. Δεν επρόκειτο, όπως πίστευαν πολύν καιρό τώρα, ούτε για καλλιτεχνική έμπνευση, ούτε για διευθυντική πρόληψη ούτε, πολύ περισσότερο, για κάποιο γελοίο αποκύημα της ερεθισμένης φαντασίας των δεσποινίδων του μπαλέτου, των μητέρων τους, των ταξιθετριών και των υπαλλήλων του βεστιαρίου και του θεωρείου.

Ναι, υπήρξε με σάρκα και οστά, παρόλο που παρουσιαζόταν ως ένα αληθινό φάντασμα, δηλαδή σαν μια σκιά."

Gaston Leroux

Περίληψη: Μια ιστορία αγάπης, μυστηρίου, λύπης και δακρύων εξελίσσεται μέσα σε 450 σελίδες. Στη διάσημη Όπερα του Παρισιού η απαγωγή της κορυφαίας σοπράνο του θιάσου Κριστίν Ντααέ από το μυστηριώδη κάτοικο των υπογείων της όπερας, γνωστό ως "φάντασμα", προκαλεί αλυσιδωτές αντίδρασεις. Αναγκάζει τον απεγνωσμένο εραστή της να την ακολουθήσει σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου στους λαβύρινθους των υπογείων της όπερας και τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου να αφηγούνται δικές τους εκδοχές για τα παράξενα γεγονότα που διαρκώς συμβαίνουν. 
Αν όλη η ζωή χωρούσε σ' ένα βιβλίο σίγουρα θα έμπαινε σε αυτό και θα άφηνε και περίσσευμα μία σελίδα για να χωρέσει η δική σας γνώμη.

(η περίληψη έγινε αποκλειστικά για το blog, από την ειδική συνεργάτιδά μας, Άννα Μπότσου )!

Μην βιαστείτε όμως να βγάλετε το συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα ρομαντικό ανάγνωσμα του περασμένου αιώνα. Δεν είναι κάτι σαν την "Μαντάμ Μποβαρύ" του Φλωμπέρ, ούτε το "Κόκκινο και το Μαύρο" του Σταντάλ. Πρόκειται για ένα από τα πιο καλοκαμωμένα αστυνομικά μυθιστορήματα και δικαίως άφησε έντονη τη σφραγίδα του. Κάτι μου λέει ότι πολύ σύντομα θα επανέλθω στον Γκαστόν Λερού και τα βιβλία του. Εσείς;

 Καλή ανάγνωση!

... Επιστροφή στα κλασσικά! #mustread pic.twitter.com/6HcEAmNm53
— aRTistokratissa (@aRTistokratissa) June 16, 2014