Περί όσων συμβαίνουν στον Δον Κιχώτη και στους αναγνώστες του.

κείμενο: aRTistokratissa

Illustration by Salvador Dali

 "... οι τρέλες του αφεντικού, χωρίς τις ηλιθιότητες του υπηρέτη, δεν αξίζουν φράγκο".

Από τέλη Ιανουαρίου, έχω ξεκινήσει την περιπλάνηση μου, "εκεί, στο Νότο". 

Κι ενώ ο Σάντσο Πάντσα αποδεικνύεται πιστός και ακούραστος σύντροφος του Δον Κιχώτη, δεν μπορώ να πω τον ίδιο και για τον αναγνώστη του αριστουργήματος του Θερβάντες, δηλ. εμένα. Ξεκινώντας από το β' τόμο αυτή τη φορά, έχω φτάσει στη σελίδα 183 και ο δρόμος προς την 571 μοιάζει σαν τοπίο του Φαρ Ουέστ. Ερημικός. Το μόνο που κινείται είναι οι θίνες από ξερόχορτα, όπως τις φυσά ο ξηρός αέρας του μεσημεριού. Στο βάθος ξασπρίζουν κάτω από τον καυτό ήλιο οστά και κρανία, προηγουμένων προφανώς αναγνωστών που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να βρουν χρυσό στο αφιλόξενο συγγραφικό στυλ του Θερβάντες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχει. Όπως οι τότε χρυσοθήρες -κυριευμένοι από τον "πυρετού του χρυσού"- διέθεταν απεριόριστα αποθέματα υπομονής, κοσκινίζοντας τόνους άμμου για να καταλήξουν σε λίγα ψήγματα, κάπως έτσι κι εγώ κοσκινίζω τόνους λέξεων, αποθησαυρίζοντας πλοκή, νοήματα και εικόνες που πραγματικά αξίζουν να χώσω στο πουγκί μου.  

Το πότε όμως θα φύγω από τις όχθες του ποταμού Γκουανταλκιβίρ, (Guadalquivir), και με τί περιουσία, αυτό είναι πολύ νωρίς για να το πω.  

Προς το παρόν αφήνω το "φτυαράκι" μου στην άκρη και ξαναπιάνω το βιβλίο, να τους προλάβω. Όχι δηλ. πως ο Σάντσο και ο κύριος του θα έχουν πάει μακριά...

Ερώτηση προς τους αναγνώστες/φίλους του blog : Εσείς έχετε διαβάσει το βιβλίο; Από ποιές εκδόσεις και σε ποιά μετάφραση; Πώς σας φάνηκε; 

Διαβάστε επίσης:  Εκεί, στο Νότο