Εφτά εργάσιμες μελαγχολίες.

Andre Kertesz. Mondrian's glasses and pipe, 1926

Βάσει "των νόμων και των περιορισμών"
του υπ' αριθμ. τάδε πεπρωμένου...

Οκτώ η ώρα το πρωί,
εγγραφα, αντίγραφα, εις τριπλούν
και εις μάτην.

Δέκα η ώρα το πρωί
ο ήλιος στο παράθυρο
"υπό τους όρους και λοιπά",
τους καίει στην περιέργεια του
και στην απροσεξία του
- "κατ' αύξοντ' αριθμό" οι τέφρες.

Ένδεκα η ώρα το πρωί,
ο ήλιος αλλάζει περιέργεια
και παράθυρο,
και τροποποιούνται συνεχώς
"τα ισχύοντα μέχρι την τάδε"
- τί φόρτος παρελθόντων!

Δώδεκα η ώρα,
επίφοβη ώρα,
τα αγαπηθέντα "εκρεμμούν",
και λέω
τώρα θα μεθύσει αυτός ο νόμος
και θα γίνει στίχος,
τώρα θα επέλθει το πρόσωπό σου
- "κατά τα κεκανονισμένα" πάντοτε.

Μιάμιση η ώρα,
θαύματα δεν γίνονται πια, 
μόνο αντίγραφα πολλά της προσδοκίας μας
και "υπό προειδοποίησίν μας"
- συχνά γινόμαστε αφηρημένοι -
"το βραδύτερον εντός δέκα ημερών από σήμερον"
- δαπάναις του μέλλοντός μας
και "κατά παρέκκλισιν" των ονείρων μας.

Δυόμιση η ώρα,
μετά μεσημβρίαν...
Βάσει του του υπ' αριθμ. τάδε πεπρωμένου
τα πρωινά μας
"αποσβέσαμε". 



Της Κικής Δημουλά, από την ποιητική συλλογή της "Επί τα ίχνη" (1963). Στο πρωτότυπο, το ποίημα είναι γραμμένο σε πολυτονικό.