Γουστάβος. Το πρώτο θύμα του μποβαρισμού.

Επιτέλους! Ένας Φλωμπέρ που μου αρέσει! 

"Τα απομνημονεύματα ενός τρελού" του Γκυστάβ Φλωμπέρ είναι το πρώτο του έργο που πέφτει στα χέρια μου και το διαβάζω άκοπα. Απνευστί.

Εκδόσεις Γαβριηλίδης. Δίγλωσση έκδοση. 

Εισαγωγή-μετάφραση Λητώ Ιωακειμίδου.

Και αυτό το λέω εγώ που έχω διαβάσει τη "Μαντάμ Μποβαρύ"  τρεις φορές, σε δύο διαφορετικές μεταφράσεις. Για τη "Σαλαμπώ" πάλι, δεν μπορώ να πω το ίδιο. Πεισματικά, έμεινε για πάντα μισοτελειωμένη στο ράφι, περιμένοντας ανυπόμονα να επιστραφεί στο φίλο από τον οποίο το είχα δανειστεί. Τόσος στρατός χαμένος, (στ)ράφι, εκεί, στα βάθη της Βορείου Αφρικής.

Και να πει κανείς ότι δεν αγαπώ το συγγραφέα; Ή μάλλον, ακριβώς αυτό είναι. Αγαπώ περισσότερο το συγγραφέα. Αναγνωρίζω τη σημασία του. Προσκυνώ την αλλαγή που όλοι, ειδικότεροι από εμένα, πρεσβεύουν ότι έφερε στα γράμματα αλλά τη χαρά που αντλούν οι περισσότεροι διαβάζοντας τα έργα του, εγώ δεν την είχα γευτεί. Μέχρι τώρα. 

Μπορεί να φταίει που δεν είμαι γαλλομαθής να τον διαβάζω στο πρωτότυπο. Μπορεί να φταίει η μετάφραση. Μπορεί να φταίει που είμαι ακόμη μικρή. Ξέρετε, η διαφορά ηλικίας, η έλλειψη χημείας. Εκείνος είναι χρόνια νεκρός και καθιερωμένος στο πάνθεον των συγγραφέων κι εγώ μια αναγνώστρια, ελληνίδα, στα χρόνια της κρίσης, που μετά βίας κρατιέται μακριά από τα νύχια της Χρυσηίδας. Μη με ρωτάτε "ποιάς Χρυσηίδας". Δεν είμαι εδώ για να κουτσομπολεύω.

Πάντως, πήρα κουράγιο. Και θα συνεχίσω να επιμένω με τον Φλωμπέρ. Κι όπως λέει και μια φίλη "εμένα που με βλέπεις, μια μέρα θα διαβάσω τον Οδυσσέα του Τζόυς."

*ο τίτλος είναι παρμένος από την εισαγωγή του βιβλίου, σελ.13. Αντιγράφω : Έχει αναφερθεί ότι ο "Γουστάβος είναι το πρώτο θύμα του μποβαρισμού", αυτής της "ασθένειας" που πλήττει την πασίγνωστη ηρωίδα του Φλωμπέρ, τη μαντάμ Μποβαρύ, και που εμφνίζεται ως κούραση, ανία, νοσταλγία και καλπάζουσα φαντασία για το μακρινό, το αλλόκοτο, το ξένο ( με την αποτυχία να στέφει κάθε προσπάθεια διαφυγής ).