Ο δε βίος, βραχύς.





Ανέκαθεν οι άνθρωποι λένε τις ιστορίες τους με εικόνες. Η σχέση της εικόνας με τη γραπτή λέξη είναι πανάρχαια και ξεκινάει από τότε που εικόνα και γράμμα ήταν ένα. Το άλφα ήταν το κεφάλι της κατσίκας, το βήτα ένα βουνό και το μικρό γάμα ήταν σίγουρα ψαράκι – ή τουλάχιστον έτσι το σχεδίαζα εγώ, όποτε το συναντούσα πάνω στα βιβλία. Η ζωγραφιά για ένα μικρό παιδί  που ακόμη δεν έχει μάθει να διαβάζει, αποτελεί ένα είδος γλώσσας, με δικό της λεξιλόγιο και σύνταξη. Η εικόνα είναι ένα είδος γλώσσας, με δικό της αλφάβητο. Καθόλου τυχαία λοιπόν οι περισσότεροι εικονογράφοι παιδικών βιβλίων είναι βιβλιοφάγοι.

Η εικονογράφος Πωλίνα Παπανικολάου "ξεφύτρωσε σε μια πόλη με ωραίες λιακάδες, που τη λένε Αθήνα. Σπούδασε διερμηνεία γουργουρίσματος περιστεριών, αρχιτεκτονική τούρτας γενεθλίων και θεωρητικά ακροβατικής για τσίρκο". Έτσι περιγράφει η ίδια την πορεία της και δεν έχω λόγο να την αμφισβητήσω. Είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι ο Ιούνιος του 1970 ήταν ένας πολύ περίεργος μήνας.

Ο χρόνος κύλησε. Πολλά βιβλία και εκθέσεις (της) μετά, η Πωλίνα συμμετείχε στην ομαδική έκθεση "Ζωγράφισε μου ένα βιβλίο", που τελείωσε τον περασμένο Μάρτιο. Εκεί, παλιοί και νέοι φίλοι "αναγνώστες" της, διαπιστώσαμε ότι στο λεξιλόγιο της δημιουργού οι εικόνες και οι λέξεις είχανε γίνει ξανά ένα.
 
Η ίδια λέει για το έργο της : Δεν είναι έργο εικονογράφησης, νομίζω, περισσότερο η οπτικοποίηση μιας σκέψης. 

Όταν δόθηκε ο τίτλος της έκθεσης, "Ζωγράφισέ μου ένα βιβλίο", η πρώτη σκέψη ήταν "ναι, αλλά ποιό;" .Τόσα και τόσα είναι τα βιβλία που μου άρεσαν ως τώρα, που με επηρέασαν μεγαλώνοντας κι άλλα τόσα αυτά που θα ήθελα να έχω διαβάσει, αλλά δεν αξιώθηκα ακόμα. Ένα απέραντο σύμπαν είναι ο κόσμος των βιβλίων και μάλιστα διαστελλόμενο, δεδομένου ότι γράφονται διαρκώς καινούργια. Η αγάπη μου για την ανάγνωση με συντροφεύει εξ' απαλών ονύχων και ο καημός μου, ίδιος για πολλούς, ήταν πάντα ότι μία ζωή είναι πολύ μικρή για να προλάβει κανείς να απολαύσει όόόλα τα αναγνώσματα που θα ήθελε.  

Παραφράζοντας την φράση του Ιπποκράτη από τους αφορισμούς του, έδωσα τον τίτλο “Ο δε βίος βραχύς” (βλ. Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή κλπ).  Έκανα μια παράθεση ελάχιστων τίτλων βιβλίων που, είτε διάβασα και λάτρεψα, είτε διάβασα και απέρριψα -ωστόσο άφησαν κάτι πάνω μου-, είτε δεν έχω διαβάσει ακόμα. Πολλοί τίτλοι ακόμα είχαν ετοιμαστεί, αλλά δεν χώρεσαν. 
Μου άρεσε η ιδέα ότι, με αφορμή αυτό το έργο, μπορεί και να δημιουργηθεί ένα είδος διαλόγου. Ο θεατής, ίσως θυμηθεί να βρει και να διαβάσει το τάδε βιβλίο που του έχει ξεφύγει και το ξανάδε μέσα στην επιλογή που προτείνω, μπορεί να διαγράψει εντελώς το σύνολο τίτλων που του παραθέτω και να βάλει εντελώς άλλους τίτλους σε ένα δικό του σύνολο. Ο θεατής μπορεί να έχει ήδη κάποια από αυτά στη βιβλιοθήκη του ενώ για άλλα να μη δίνει δεκάρα.



Υπάρχει μια σκίαση γύρω από το έργο, ώστε να φαίνονται αυτά τα βιβλία ως ένα τόσο δα φωτισμένο κομμάτι από το υπόλοιπο "σύμπαν". Κομμάτια από χαρτί διακοσμήθηκαν με μοτίβα, χρωματίστηκαν με διάφορα χρώματα, τέμπερες, ξυλομπογιές, ακρυλικά, παστέλ, κόπηκαν από εφημερίδες και υπέστησαν επεξεργασία, και πάνω γράφτηκαν ένας ένας οι τίτλοι με σινική, με μαρκαδόρους, με στυλό. Στο τέλος έγινε ένα κολάζ. 


Περισσότερα για την Πωλίνα Παπανικολάου, στον ιστότοπο της :



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις