Τσαρούχης. "Η ζωή μας λάθος".

Έχω το βίτσιο να απαντώ στους δημοσιογράφους εύκολα. Η σιωπή που χρειάζεται η ζωγραφική μου, αλλάζει τότε και γίνεται φασαρία που καθιστά ανίκανη τη ρίζα της εμπνεύσεως. Αν κανείς λέει όλη την αλήθεια που αισθάνεται, μοιραία εκφράζει τη γνώμη μερικών εκατομμυρίων ανθρώπων που ευγνωμονούν τον λέγοντα την αλήθεια. Υπάρχουν όμως και μερικοί που θεωρούν αυτά που λέει ο ειλικρινής ομιλητής ως προβλήματα δικά τους για τα οποία δεν θέλουν να μιλήσουν. Και τον θεωρούν εχθρό γιατί προδίδει τα μυστικά τους, ένα άτομο επικίνδυνο για τους ανθρώπους. 

Μαρούσι, Οκτώβρης '87. ( από την εισαγωγή του βιβλίου ).

Άς αγγίξουμε ένα άλλο κεφάλαιο κι ας μιλήσουμε για τα βραβεία και τους επαίνους που, όπως φαίνεται, δεν σας αγγίζουν.

      

      Σπανίως παίρνει κανείς ένα βραβείο για την προσφορά του στον άνθρωπο. Το παίρνει, μάλλον, για το συμφέρον αυτού που του το δίνει. Γενικά η τέχνη βραβεύεται μόνο από την έκφραση του προσώπου που την αγγίζει. Όλα τ’ άλλα είναι είναι υψηλή ή χαμηλή πολιτική και μάλλον κομματική. Συμβαίνει όμως πολλές φορές, άνθρωποι πραγματικής αξίας να παίρνουν βραβείο. Είναι από την ανάγκη αυτών που τα δίνουν να μην χάσει την αξία του το βραβείο. Βραβεύονται συνήθως οι υπηρέτες και κάθε τόσο ένα αφεντικό για να ψηλώνει ο υπηρέτης πως πήρε το ίδιο βραβείο με το αφεντικό.

Γιάννη Τσαρούχη, "Ως στρουθίον μονάζον επί δώματος", εκδοσείς Καστανιώτη.