Καμιά απόχρωση του γκρι.




Το 1994 βρέθηκα σε αγγλικό πανεπιστήμιο για ένα χρόνο. Έχουνε καταπληκτικές βιβλιοθήκες ή έτσι νόμιζα.
Κάθε φορά που σήκωνα τα μάτια μου από τα βιβλία υπήρχε λιμνούλα με χήνες και πάπιες ή ένα από εκείνα τα τοπία που είχα δει μόνο σε πίνακες του Γκαίηνσμπορο. Για ένα κορίτσι που έχει μεγαλώσει στην Αθήνα η τόση εξοχή γύρω μου ήταν περισσότερη από όσο μπορούσε ν’ αντέξει η μέχρι τώρα τσιμεντοποιημένη όραση μου.
Δανειζόμουν από τουλάχιστον δύο διαφορετικές βιβλιοθήκες που τις είχα κυριολεκτικά αποψιλώσει απ’ οποιοδήποτε βιβλίο σχετικό με τον  Vincent Van Gogh. Ανανέωνα δε με επιμέλεια το δανεισμό ώστε αμφιβάλλω αν άλλος φοιτητής ( και από τα δύο campus ) μπόρεσε να διαβάσει ο,τιδήποτε σχετικό με τον Vincent εκείνη τη χρονιά.
Τα κρατούσα στο δωμάτιο. Ήξερα ότι ήταν εκεί και με περιμέναν, περίπου όπως η οικογένεια που είχα αφήσει στην Ελλάδα. Απολάμβανα τη μοναξιά με τα βιβλία μου. Ανυπομονούσα να βρεθώ μόνη μαζί του. Τα διαβάσματα συνοδεύονταν από αξιοσημείωτες ποσότητες πατατάκια με γεύση ξύδι και αντίστοιχη βότκα, ικανή να μου χαρίσει το ρώσικο διαβατήριο και χωρίς να είμαι υποχρεωμένη να φωτογραφηθώ αγκαλιά με τον Πούτιν, όπως ο Ντεπαρτιέ.
Ναι, ξέρω, ακούγεται λίγο θλιβερό ή και μίζερο για μια κοπέλα εικοσιτεσσάρων χρονών, όχι όμως περισσότερο από τις παμπ του Όουκγουντ, η άλλη εναλλακτική μου. Αγγλικό πρωτάθλημα παρέα με τους φορτηγατζήδες της περιοχής, χλιαρή μπύρα και πρωθυπουργό  τον Τζον Μέητζορ.
Στο τέλος, το μόνο που ευχόμουν ήταν να μπορούσα να τον συναντήσω – έστω και για μια στιγμή. Τον Βίνσεντ, όχι τον Τζον.
Καθόλου ρεαλιστική σκέψη αλλά η μονομανία οδηγεί σε περίεργα μονοπάτια. Σκεφτείτε όμως. Ήμουνα ένας μεσογειακός τύπος βουτηγμένος στο γκρι. Όλα είχαν τον ίδιο τόνο, από το πρωί. Καμία διαβάθμιση φωτός, τίποτα το συναρπαστικό. Απουσία του ηλίου, πράγματα και άνθρωποι δεν είχαμε καν σκιά. Αληθινά φαντάσματα του εαυτού μας.
Από κάπου έπρεπε να πιαστώ κι εγώ. Ο έρωτας, έστω και στην πλατωνική του μορφή, έμοιαζε ικανό καταφύγιο.

Στο Λονδίνο έμεινα ένα χρόνο και έκτοτε δεν έχω καταφέρει να ξαναπάω. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ούτε κι εκείνος ( παρ’ όλο που έζησε έναν ολόκληρο χρόνο εκεί ) ξαναγύρισε.

Σχόλια

  1. Μαρία μου δεν σκιτσάρεις μόνο θαυμάσια, γράφεις και συναρπαστικά. Προς στιγμήν, παρόλο που οι Λονδρέζικες εμπειρίες μου περιορίζονται σε ένα ηλιόλουστο τετραήμερο, φαντάστηκα πως ήμουν εκεί, τόσο νέος, κι αντίκρυζα τα γκρίζα τοπία που θύμιζαν Γκαίηνσμπορο και τις λιμνούλες με τις χήνες και τις πάπιες, παρέα με τον Βίνσεντ ή κάποιον άλλο αγαπημένο ζωγράφο, τον Μονέ ίσως που λατρεύω.
    Σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ. Προσεχώς έρχονται και πιο ηλιόλουστα κείμενα. Νομίζω.

      Διαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Για περισσότερα από τη ζωή μου με το Vincent, διαβάστε και το Tea time, αναρτημένο την 1η Απριλίου. Στο μυαλό μιας φοιτήτριας έστω και του 1994. http://artistokratissa.blogspot.gr/2013/04/tea-time.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βίκυ Γκόγκου13/6/13

    Μαρίαααααα
    τι ωραίο κείμενο... συγκινητικό, χιουμοριστικό!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ... Συν-ποδηλάτισσα, χαίρομαι που με καταλαβαίνεις! Και που θα τα πούμε συντόμως και δια ζώσης, στην παρουσίαση του βιβλίου μας! :))

      Διαγραφή
    2. Βίκυ Γκόγκου14/6/13

      χιχιχι!!! Εζησα κι εγώ την ίδια περίοδο στην Αγγλία και σε νιώθω... αν κι εγώ την έχω επισκευτεί από τότε πολλές φορές. Ισως επειδή δεν είμαι καλλιτέχνης :-)
      Φυσικά και θα συνποδηλατήσουμε συντόμως, αλλά δεν είμαι σίγουρη οτι δε θα πέσω...

      φιλιά

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Share your opinion

Δημοφιλείς αναρτήσεις